De jonge Fransman, Michel Cardoni, zat op de trappen van het treinstation en zette zijn zonnebril op. Langzaam werd hij omhuld door de geuren van Italië en de contouren van de stad. Het adembenemende Vasto, waar hij als peuter had gewoond en nu als volwassen man naar terugkeerde. Vasto, dat als een balkon uitzicht gaf op de Adriatische Zee, het "Athene van Abruzzo", een stad waar ooit de pauselijke zetel was gevestigd, een uitvalsbasis voor de Tempeliers en een synthese van drieduizend jaar geschiedenis. Een trotse stad, betoverd door het genie van de Rossetti's, de voorvaderen van Michel. Hij herkende de klokkentoren van de Chiesa di Santa Maria, waarvan hij een afbeelding op internet had gezien. Rondom de kerk was er geen enkel gebouw dat kon wedijveren qua omvang en belangrijkheid. Dit gaf hem een gevoel van rust. Hij wist dat de klokkentoren een rol zou spelen in zijn reis naar het verleden. "Mijn referentiepunt," dacht hij, het punt dat hem zou leiden naar het voorouderlijk huis dat, zo wist hij, op slechts enkele tientallen meters van de kerk lag. Het huis dat nu van hem was, de enige nalatenschap van zijn vader die enkele weken eerder was overleden. Sylvie verscheen voor zijn geestesoog. Zijn handen rustten op haar als fluweel aanvoelende billen, haar peervormige borsten streelden zijn borsthaar. "Ga niet weg," fluisterden de peervormige borsten, "laat me niet alleen." Vreemd dat ze in het Italiaans tegen me praat, dacht hij. Santa Maria verbrak zijn dagdroom en bracht hem terug in de realiteit. Wat denk je? Zou Michel Cardoni daadwerkelijk zijn volgende stap hebben gezet, zijn linkervoet in de richting van zijn identiteit, als hij ook maar het kleinste vermoeden had gehad van wat hem te wachten stond?